Bruckner 7 met het Nationaal Orkest

Toen Anton Bruckner zijn grote voorbeeld Richard Wagner voor het eerst ontmoette schijnt hij uit eerbied op zijn knieën gevallen te zijn. En nog lang daarna ging hij uit respect nooit zitten wanner Wagner in dezelfde ruimte was. Toen hij tijdens het schrijven van zijn Zevende Symfonie het nieuws kreeg dat Wagner was overleden was hij hierdoor vanzelfsprekend zeer ontdaan. Na het overlijdensbericht wijdde Bruckner deze symfonie aan zijn idool, inclusief het gebruik van de Wagnertuba.

“Zijn verbeelding is zo ongeneeslijk ziek en verwrongen dat iets als regelmaat in akkoordprogressie en structuur simpelweg niet bestaan voor hem. Bruckner componeert als een dronkaard!” Zo schreef de invloedrijke criticus Gustav Dömpke. De afkeer jegens Bruckners avantgardistische composities door de culturele elite van Wenen werd niet onder stoelen of banken gestoken. Voor de conservatievere Brahms was daarentegen veel respect. Ook Brahms verafschuwde op zijn beurt de stijl van zijn tijds- en stadsgenoot. Hij stelde dat Bruckner helemaal geen symfonieën schrijft, maar “symfonische boa constrictors.”

Voor de tweede keer dit seizoen neemt Hartmut Haenchen de leiding om de vernieuwende en innovatieve kracht van Bruckner te laten weerklinken.